Ostre zapalenie tkanki lacznej oczodolu

Watters i wsp. w pracy na temat ostrego zapalenia tkanki łącznej oczodołu omówili czynniki sprzyjające, rozpoznanie, przebieg kliniczny i powikłania tej rzadkiej, ale potencjalnie śmiertelnej choroby, która zazwyczaj występuje u dzieci i młodzieży. U V3 chorych, zwykle nie otrzymujących antybiotyków przed przyjęciem do szpitala, stwierdzono posocznicę; ok. 50% z nich było poniżej 2 r.ż. Od ok. 80% chorych izolowano Haemophilus injluenzae typu B, od pozostałych ? Streptococcus pneumoniae. Posiewy z worka spojówkowego i jamy nosowo-gardłowej, chociaż pomocne u chorych z ujemnym wynikiem posiewu, nie zawsze pozwalały na ustalenie czynnika etiologicznego. Ampicylina w dawkach zbliżonych do stosowanych w leczeniu zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych była skuteczna. Należy jednak pamiętać o uwagach i ostrzeżeniach przedstawionych na str. 380, a związanych ze stosowaniem tego antybiotyku w leczeniu ciężkich zakażeń wywołanych przez oporne szczepy Haemophilus influenzae. Ocenia się, że ryzyko wystąpienia zapalenia wątroby u chorych leczonych izoniazydem wynosi 5,2 na 1000 leczonych przez l rok i wzrasta z wiekiem, a u chorych powyżej 35 roku życia przewyższa korzyść odniesioną z leczenia. Girling (1978), na podstawie badań obejmujących dużą liczbę chorych na gruźlicę, leczonych różnymi metodami, wnioskuje, że zapalenie wątroby w trakcie skojarzonego leczenia izoniazydem występuje tylko u 2% chorych i w przeciwieństwie do panującego powszechnie przekonania nie zwiększa się hepatotoksyczne działanie izoniazydu u osób szybko metabolizujących ten lek ani leczonych izoniazydem z ryfampicyną.