Penicylina

Głównym lekiem pierwszego etapu leczenia dla większości zakażeń, zwłaszcza układu oddechowego i ucha środkowego, jest penicylina. W przypadku uczulenia na penicylinę może być ona zastąpiona przez sulfonamidy lub erytromycynę. Drugi etap leczenia, tj. postępowanie optymalne ? kierowane uzależnia się od wyniku badania bakteriologicznego. Po dokonaniu wyboru leku przeciwbakteryjnego konieczne jest ustalenie właściwego dawkowania, zapewniającego optymalne stężenie leku w surowicy krwi. Gdy stężenie to zmniejszy się poniżej wartości bakteriostatycznych, drobnoustroje, których wzrost został wprawdzie zahamowany, nadal pozostają żywe i są w dalszym ciągu zdolne do podziałów. Toteż stosowanie dawek zbyt małych nie daje pożądanych efektów klinicznych, często wywołuje natomiast lekooporność. Takie same skutki może mieć zbyt krótkotrwałe stosowanie środka przeciwbakteryjnego, i dlatego antybiotyku lub sulfonamidu nie wolno podawać krócej niż 5?7 dni. W celu utrzymania właściwego stężenia leku w surowicy przez cały okres leczenia bardzo istotne są również odpowiednie odstępy czasowe pomiędzy kolejnymi dawkami. Odstępy te, zwłaszcza w wypadku antybiotyków, muszą być u noworodków i najmłodszych niemowląt niekiedy wydłużone. Jest to spowodowane dłuższym pozostawaniem czynnego leku – w ustroju na skutek niewydolności funkcji metabolicznych wątroby oraz funkcji wydalniczych nerek.