Pirazynarnid

Po odkryciu działania amidu kwasu nikotynowego na prątki zsyntetyzowano wiele pochodnych tego kwasu, z których pirazynamid okazał się najbardziej aktywny. Aktywność w stosunku do Mycobacterium tuberculosis jest w dużej mierze zależna od wartości pH. Pirazynamid jest prawie nieaktywny w pH obojętnym, natomiast w pH 5,5 wartość MIC wynosi 15-20 ug/ml. Ellard (1969) oznaczał stężenia pirazynamidu w surowicy po stosowaniu tego leku wg 3 różnych schematów dawkowania; stężenie wymagane dla osiągnięcia efektu terapeutycznego wynosi 5 ug/ml. W leczeniu zakażeń wywołanych doświadczalnie u zwierząt potwierdzono skojarzone działanie bakteriobójcze pirazynamidu z izoniazydem (McCune i wsp., 1966). Pierwsze doniesienia kliniczne na temat jego skuteczności były zachęcające, jednak w wielu badaniach potwierdzono dużą zapadalność na zapalenie wątroby występujące podczas leczenia, co spowodowało ograniczenie stosowania pirazynamidu do leczenia gruźlicy wywołanej przez szczepy oporne na inne leki. W późniejszych latach stwierdzono, że nasilenie objawów hepatotoksycznych było zróżnicowane w poszczególnych badaniach i zależne od dawki.